Historia:

Zamek Mirów stanął na miejscu drewniano-ziemnego grodu w drugiej połowie

 XIV wieku. Został zbudowany przez Kazimierza Wielkiego. Wzniesiono go z kamieni spojonych zaprawą otrzymywaną ze zmieszania piasku z potłuczoną skałą wapienną , cegłą

i ciałami zwierząt dostarczanymi do tego lasującego się wapna, dzięki czemu uzyskiwano klej kazeinowy, który doskonale spajał kamienie.

 Zamek ten był  częścią systemu obronnego chroniące zachodnie rubieże Rzeczypospolitej. W roku 1370 stal się lennem Władysława Opolczyka. W roku 1396 oskarżony o współpracę z Czechami Władysław Opolczyk został pozbawiony swych dóbr przez Władysława Jagiełłę. Jednak po zbrojnym przejęciu zamek został przekazany pod zarząd Krystyna z Koziegłów. Wówczas pełnił rolę mieszkalno-obronnej siedziby rycerskiej. W kolejnych latach zamek zmieniał ciągle właścicieli, pod koniec XV stulecia przeszedł w ręce Myszkowskich. Ci od 1600 roku występowali jako „margrabiowie na Mirowie de Gonzago”, do czego mieli prawo po uzyskaniu praw do tytułu „ de Gonzaga” od przyjaciela rodziny, włoskiego księcia Mantay de Gonzaga. Myszkowscy podwyższyli wieżę do pięciu kondygnacji i dobudowali do niej ścianę kurtynową, dzięki której wypracowano mały wewnętrzny dziedziniec obudowany pomieszczeniami. Zamek w Mirowie został pod ich panowaniem aż 144 lata. Wkrótce stracili zainteresowanie Mirowem przenosząc się do nowej siedziby w Pińczowie W tym okresie zamek został przebudowany, osiągając przy tym szczyt swej świetności. W 1633 roku zamek stał się własnością  Jana Korycińskiego, który dość w szybkim czasie sprzedał go rodzinie Męcińskich. Ci zarządzali nim najprawdopodobniej do ostatniego rozbioru Polski. Podczas najazdu szwedzkiego zamek został pokaźnie zniszczony. Mimo podejmowanych prac remontowych, zamek popadał w ruinę. Po 1787 roku zamek opuścili ostatni mieszkańcy, co przesądziło o jego losie. Pobliska ludność wykorzystała kamienie z rozbiórki resztek zamku do budowy drogi idącej przez wieś. W 1934 roku w trakcie trwania silnej burzy runęła jedna z jego ścian.

Zamek dziś:

Zamek w Mirowie został zbudowany na ostańcu, wieńczącym zachodnie zakończenie pasma Mirowskich Skał, a jego rzut pionowy przypomina kształtem kwadrat z mocno zaokrąglonymi narożnikami. Główna jego część, czyli zamek górny, stoi na wierzchołku ostańca. Swego czasu górowała nad nią cylindryczna pięciokondygnacyjna wieża – do dziś zachowała się tylko jej dolna frakcja. Na szczególną uwagę zasługują kamienne, gotyckie oraz renesansowe obramowania okien i portalu w wewnętrznej ścianie wieży. Obok wieży znajdował się zachowany częściowo do dziś prostokątny budynek, najprawdopodobniej z klatką schodową łączącą zamek dolny z zamkiem górnym. Zamek dolny otaczał pierścieniem skałę z zamkiem górnym, bodajże jedyne wejście znajdowało się w południowej części pierścienia, po stronie podzamcza, którego istnienia można jedynie przypuszczać.

Obecnie zamek znajduje się w rękach braci Laseckich. Na zamku prowadzone są prace archeologiczne przez doświadczonych archeologów z  Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Łódzkiego. Opracowywany jest najbardziej optymalny sposób zabezpieczenie zamku na podstawie badań archeologicznych, historycznych, ikonograficznych oraz architektonicznych. Zamek docelowo zostanie udostępniony turystom.

Pasmo Mirowskich Skał łączące mirowski zamek z zamkiem w Bobolicach jest od dawna atrakcyjnym obszarem wspinaczkowym, służącym do treningów przez taterników oraz amatorów ekstremalnej wspinaczki skałkowej. Pośrodku Mirowskich Skał występują liczne turnie, kotlinki, jary i strome północne ściany. Średnia wysokość tych ostatnich sięga 20 m, a Turnia Kukuczki ma nawet 30 m. Około 1,5 km od Mirowskich Skał występuje zalesiona  Mirowska Góra ( 422 m n. p. m ) zwana też Bukową Górą, w której odkryto w 1967 roku jaskinię Szczelinę Piętrową. Jest to jeden z najtrudniejszych, najgłębszych oraz najdłuższych do pokonania formacji jaskiniowych Jury Krakowsko – Wieluńskiej. Niedaleko mieści się nieco mniejsza Jaskinia Kamiennego Gradu. Ludowa tradycja mówi, że Mirowska Góra była w przeszłości terenem obrzędów pogańskich.

Z kolei na pn. zach. od Trzebiniowa występują jaskinie: Wiercica, Kryształowa, Ludwikowska, Brzozowa oraz najdłuższa na Jurze- jaskinia Wierna (dł. 1.027 m, gł. 30 m).