Zamek w Będzinie wznosi się na lewym brzegu rzeki Czarnej Przemszy. Niegdyś nieopodal mieściła się przeprawa przez rzekę na szlaku z Krakowa do Wrocławia. Powstał tu drewnianio-ziemny gród obronny na mocy Bolesława Wstydliwego. Natomiast za czasów Kazimierza Wielkiego rozbudowano umocnienia murowane. Mury obwodowe warowni przystosowane były do rzeźby terenu. Łączyły się one z miejskimi murami obronnymi. Zamek górny i dolny zajmował ok. 1 ha . najstarszą częścią zamku murowanego  

( 2 poł. XIII w.) była cylindryczna wieża o wysokości ok. 30 m oraz 4 m grubości murów. Można było się do niej dostać wchodząc od strony chodnika straży na zwieńczeniach murów obwodowych. W wieży tej widniały maleńkie okienka, które pełniły funkcję strzelnic. Każde z pięter wewnętrznych zbudowane było z drewnianych pomostów połączonych drabinami, na których gromadzono żywność i pociski. Miejsce to funkcjonowało również jako miejsce ostatniej obrony, podczas gdy napastnicy splądrowali mury obwodowe i dostali się na dziedziniec zamku.

            W XIV wieku obok tego stołpu wybudowano prostokątny dom mieszkalny, zamieszkiwany przez starostę królewskiego. Całość wraz z wewnętrznym dziedzińcem zamknięto podwójnym kolistym murem obwodowym. Dzięki temu powstał rodzaj głębokiej fosy. Dno było drogą idącą do domu pańskiego, zwężoną dodatkowo przez przypory znajdujące się przy murze wewnętrznym. Następnym Ważnem elementem obronnym były mosty zwodzone wiodące na podzamcze i do zamku.

            W 1415 roku burgrabią zamku będzińskiego został Mikołaj Siostrzeniec, herbu Kornicz, postrzegany jako rycerz „dzielny i przebiegły”, związany ze stronnictwem prohusyckim. Został sławny dzięki licznym napadom i rozbojom o podłożu politycznym, m.in. atakował biskupi Sławków i Koziegłowy, które należały wówczas do Krystiana, szwagra biskupa Zbigniewa Oleśnickiego. Jednak w latach trzydziestych XV wieku został pozbawiony funkcji burgrabiego i pozbawiony praw na scenie politycznej, po klęsce stronnictwa prohusyckiego w Polsce.