Jaskinia Trzebniowska położona jest we wsi Trzebniów, gmina Niegowa. Dokładniej jaskinia znajduje się w północnym zboczu skalistego wzgórza „Na Bukowym”, na zachód od wsi Trzebniów. Z południowego krańca wsi należy udać się drogą polną ku zachodowi, niedaleko zbiornika wodnego. Po ok. 600 m droga prowadzi na zbocze wzgórza. Dość duży otwór jaskini, zasłonięty hałdą, położony jest wśród skałek w 2/3 wysokości wzgórza. Przed wejściem do jaskini widnieje duży taras okolony nasypami, które to są pozostałością po czasach eksploatacji kalcytu.

Długość jaskini: 70 m

Wysokość otworu: ok. 410 m n.p.m.

Stopień trudności: jaskinia dość prosta do przejścia, jedynym utrudnieniem mogą być ciasne boczne partie. Jaskinia o rozwinięciu poziomym

Opis jaskini: do wnętrza jaskini prowadzi szeroki otwór. Zaraz za nim mieści się rozległa komora. Namulisko niestety zostało usunięte, dlatego też powstało tu kilkumetrowe obniżenie w środkowej części komory. W ścianach można zaobserwować żyły krystalicznego kalcytu, częściowo wyeksploatowane. Na końcu sala przechodzi w wąski korytarz. Znajdowały się w nim formy naciekowe jak stalaktyty, stalagmity, polewy. Jego koniec wieńczą polewy i pola ryżowe. W początkowej fazie tego korytarza, na poziomie dna, prowadzi ciasne przejście do odgałęzienia. Tworzy je obszerna komora z kominem powstałym na szczelinie. Strop komory bocznej pokrywają liczne, choć gdzieniegdzie zniszczone stalaktyty.

Namulisko zostało w części otworowej jaskini usunięte, w głębi natomiast składa się z gliny. W bocznej komorze w wielu miejscach przekopywane.

Historia poznania: najstarsza wzmianka o jaskini pochodzi z roku 1878. Boczne części odkryto w 1924 w czasie wydobywania namuliska. Eksploatację szpatu prowadzono do 1939 roku. Jaskinię zinwentaryzował K. Kowalski w 1949 roku.